Już pierwsza cecha naj liście daje do myślenia. Nie tylko zresztą definicja Hocketta, lecz także inne kładą nacisk na posługiwanie się wokalizacją i słuchem jako szczególny i niezbędny warunek konieczny do zaawansowanej formy porozumiewania się. Dla psycholingwistów jest to najbardziej oczywista właściwość języka. Cecha ta ma jednak małą przydatność w jego definiowaniu. Po pierwsze, korzystanie z fal akustycznych w celach komunikowania się jest bardzo rozpowszechnione wśród innych zwierząt. Po drugie, ludzie przekształcili język na formy wizualnych gestów, pisemne lub dotykowe znaki. Według Kimury (1979) z założenia trzeba mówić o dwóch formach ludzkiego języka: mowie i znakach manualnych.
Dodatkowo wymóg używania kanału dźwiękowego wydaje się bardzo antropocentryczny. Porozumiewanie się mątw (Sepioidea) za pomocą wysyłania sygnałów do komórek chromatoforowych, powodujących w efekcie zmiany barw na ciele, przyjmuje niebywale złożone formy. Zwierzęta te nie tylko porozumiewają się przy użyciu dynamicznie przesuwających się po ciele kolorowych plam, ale są w stanie jedną stroną ciała np. nadawać komunikat ostrzegawczy do jednego osobnika, a drugą komunikat odmiennej treści kierować do innego przedstawiciela swojego gatunku (Hart, 1996). Używanie kanału dźwiękowego do porozumiewania się uniemożliwia emitowanie dwóch różnych komunikatów do dwóch odbiorców w tym samym czasie.
